تاریخچه ای از ساز کاخُن 


کاخُن نوعی ساز کوبه ای است.
این واژه در زبان لاتین به معنای جعبه است.
.
نوازنده کاخُن بر روی آن می‌نشیند و با ضربات کف دست و انگشتان که بر روی صفحه جلویی (تاپا) و صفحات کنار ساز می‌کوبد و ریتم تولید می‌کند.
.
کاخُن از اواخر قرن هجدهم میلادی، توسط آفریقایی تبار های کشور پرو (Afro-pruvian) مورد استفاده قرار می‌گرفت. بردگان غرب و مرکز آفریقا که به آمریکا آورده شدند، اصیل‌ترین وارثان کاخن هستند.در ابتدا برده های آفریقایی در کشور پرو آمریکا جنوبی، بر روی جعبه‌های میوه ریتم اجرا می‌کردند که به مرور زمان حالت ساز گونه به خود گرفت و به کاخن امروزی تبدیل شد.
کاخن در دوران برده‌داری در کشور پرو توسعه یافت و تا سال ۱۸۵۰ به اوج محبوبیت رسید. در سال‌های پایانی قرن ۱۹میلادی نوازندگان کاخن، تغییراتی در ساختار و صدادهی این ساز به وجود آوردند. پس از دوران برده داری کاخن در بین دیگر ساکنین آمریکای لاتین از جمله سفیدپوستان (نسل‌های بعدی استعمارگران اروپایی) نیز رواج پیدا کرد.
.
کاخن در ادامه شامل تغییرات ساختاری شد و سیم های گیتار به پشت صفحه این ساز اضافه شد و در اواخر قرن بیستم وارد موسیقی فلامنکو اسپانیا شد.
.
نقطه عطف این ساز ورود به موسیقی فلامنکو اسپانیا بود.
این ساز در موسیقی فلامنکو توسط نوازندگان توانمند بسیار رشد کرد و به دنیا معرفی شد که یکی از اصلی ترین افراد در جهت معرفی این ساز ، پاکو دلوسیا استاد بزرگ گیتار فلامنکو بود.
سپس کاخُن مورد استقبال موزیسین های موسیقی مدرن قرار گرفت و با استفاده از ریتم های ساز درامز بر روی کاخُن این ساز در تمامی سبک های مدرن در دنیا مورد استفاده قرار گرفت.
امروزه بخاطر استفاده کاخُن در اکثر سبک های موسیقی دنیا به این ساز جعبه جادویی (magic box) گفته میشود.
;

تمام حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به آموزشگاه موسیقی آوای نو می باشد

طراحی و پیاده سازی توسط آکسان